Najważniejsza zasada, jaką należy wprowadzić w domu to: Nigdy nie zmuszaj dzieci do jedzenia warzyw i owoców! Zastanawiasz się, jaki miałoby to sens? Myślisz, że jeśli nie zmusisz dziecka do zjedzenia marchewki czy brokuła to nigdy już ich nie zje? Wywieranie jakiejkolwiek presji na dziecku wywołuje efekt ODWROTNY do zamierzonego. Im bardziej naciskasz, żeby dziecko coś zjadło, tym bardziej ono nie będzie chciało tego zjeść. Co więcej, takie przymuszanie do zjedzenia danego produktu może prowadzić w przyszłości do wykształcenia u dziecka niezdrowej relacji z jedzeniem, a to może skończyć się zaburzeniami odżywiania lub przejadaniem się.
Co to znaczy wywierać presję na dziecku? Nie mamy tutaj ma myśli tylko wciskanie łyżeczką na siłę do ust dziecka produktu, którego ewidentnie zjeść nie chce (np. zaciska usta i odwraca główkę). Wywieranie presji to również takie komunikaty:
- „jeśli zjesz surówkę, dostaniesz ciasteczko”,
- „jeśli nie zjesz zupy, nie dostaniesz tableta”,
- „robiłam dla ciebie ten obiad przez 2 godziny, więc mógłbyś zjeść chociaż odrobinę”
- „będziesz mógł pograć na telefonie/tablecie/komputerze, jeśli zjesz surówkę”
- „jedz, na świecie są dzieci, które nie mają co jeść”
- „błagam, zjedz chociaż kawałek marchewki. Mama będzie smutna jeśli jej nie zjesz”
Tak – tych „metod” zmuszania dzieci do jedzenia warzyw powinieneś unikać. Co zatem robić, aby zachęcić dzieci, żeby zaczęły sięgać po warzywa?
Przede wszystkim – sam zacznij je jeść. Dzieci uczą się przez naśladownictwo. Bardzo ważne jest zatem, aby to rodzice z przyjemnością jedli warzywa i owoce (tak, w przyjemnością, a nie z kwaśną miną mówiącą, że robisz to z przymusu). Najlepiej, aby posiłki odbywały się jak najczęściej wspólnie, by dziecko miało okazję obserwować jak jedzą rodzice. Warto również przy dziecku chwalić smak warzyw i owoców. Pamiętaj, daj przykład, ale nie zmuszaj do ich zjedzenia.
Bardzo ważne jest również, aby dziecko miało w domu swobodny dostęp do warzyw i owoców. Dzięki temu oswoi się z ich obecnością i staną się one mniej obce. Postaw w miseczce na stole marchewkę, pomidorki koktajlowe, paprykę, winogrona czy banana. Pamiętaj jednak, aby marchewkę czy paprykę pokroić na mniejsze kawałki, by można było po nie sięgnąć i od razu zjeść (dziecko nie będzie potrafiło/chciało obierać i kroić warzyw samodzielnie).
Kolejną zasadą, którą warto wprowadzić jest podawanie warzyw do każdego posiłku. Stawiaj je zawsze na stole podczas posiłku oraz pakuj dziecku do pudełka z drugim śniadaniem (nie wymagaj jednak, że mają być zjedzone). Dzięki temu dziecko oswoi się z obecnością warzyw i pewnego dnia po nie sięgnie. Pamiętaj jednocześnie, że dzieci potrzebują spróbować danego produktu kilkanaście razy (około 12-15 razy) zanim zaakceptują jego smak. Nie zrażaj się więc, że twoje dziecko za pierwszy razem nie zjada ze smakiem buraka czy cukinii. Bądź cierpliwy i nadal podawaj warzywa do każdego posiłku.
Niebagatelną rolę odgrywa również atmosfera przy stole. Napięty nastrój może spowodować, że dziecko skojarzy jedzenie w czymś nieprzyjemnym, a to z kolei nasili niechęć do warzyw. Nigdy nie rozwiązuj problemów i nie kłóć się przy stole, w trakcie posiłków.
Warto również dać dziecku wybór, jakie warzywo ma ochotę zjeść. Proponuj mu zawsze dwa różne warzywa lub surówki (nie więcej!), np. „czy chciałbyś zjeść kanapkę z pomidorem czy ogórkiem?”, „wolisz na obiad zupę ogórkową czy pomidorową?”. Dzięki temu dziecko będzie miało poczucie, że samo dokonuje wyboru, co będzie jadło. Daj też dziecku prawo do tego, że może niektórych warzyw zwyczajnie nie lubić.
Jeśli mimo wszystko nadal masz obawy odnośnie tego, że twoje dziecko nie chce jeść pewnych produktów albo coraz bardziej zawęża swoje menu, warto skonsultować się z dietetykiem dziecięcym, psychologiem, terapeutą integracji sensorycznej lub logopedą, aby sprawdzić z czego wynikają te problemy i jak można je rozwiązać.
mgr dietetyki Marta Szałwińska Dietetyk kliniczny, psychodietetyk.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
„ODŻYWIAJ SIĘ ZDROWO - ŻYJ KOLOROWO” WPŁYW ODŻYWIANIA NA ZDROWIE DZIECKA
W dobie fast foodów i reklam przekonujących dzieci do tego, że smaczne jest tylko to, co słodkie i kolorowe, rodzice stoją przed niemałym wyzwaniem, gdy chcą przekazać dziecku zasady zdrowego żywienia. Jak przekonać dziecko do zdrowego jedzenia? Mówimy, jak nauczyć dzieci zasad zdrowego odżywiania.
Dzieci uczą się przez naśladowanie
Nie ma lepszego sposobu na przekazanie dziecku wiedzy i umiejętności praktycznych niż pokazanie mu, że rodzic właśnie tak postępuje. Dzieci bacznie obserwują rodziców i naśladują ich sposób zachowania, mówienia, a także odżywiania. Jeśli będą widzieć, że rodzic je zdrowo, że lubi takie jedzenie, że to właśnie mu smakuje, nie będzie większych trudności z przekonaniem do podobnej diety nawet małych dzieci.
Ważne jest jednak, aby rodzic wierzył w to, co przekazuje dziecku. Psycholodzy podkreślają, że dzieci bardzo dobrze wyczuwają, jaki stosunek rodzice mają do różnych aspektów życia, w tym do odżywiania, i to ma znacznie większy wpływ na preferencje żywieniowe dziecka niż najgorętsze i najczęściej powtarzane deklaracje rodziców.
Dobrze jest chodzić wspólnie z dziećmi na zakupy
Żeby nauczyć dziecko zdrowego żywienia, trzeba mu pokazać, skąd takie zdrowe produkty brać. Powinno się w tym celu wspólnie z dziećmi robić zakupy i dużo rozmawiać o pochodzeniu i znaczeniu dla zdrowia różnych produktów. Jeśli dodatkowo pozwolimy dziecku, żeby samo wymyśliło jakiś wspóly posiłek dla rodziny, będzie to dla niego ciekawe wyzwanie, któremu zechce jak najlepiej sprostać.
Nauka zdrowego żywienia przez zabawę
Jeśli chcemy, aby dziecko w przyjemny sposób dowiadywało się o zasadach zdrowego żywienia, nie możemy posadzić go na kanapie i robić mu na ten temat godzinnego wykładu. Zaprośmy dziecko do kuchni! Niech tam, obserwując i działając, a przy tym dobrze się bawiąc, uczy się, co i jak zdrowo jeść.
Możemy bawić się w rozpoznawanie produktów (poprzez dotyk, smak, zapach), zgadywanie, skąd dany produkt może pochodzić, próbowanie, jak można go łączyć z innymi produktami. Zapamiętajmy, który produkt najbardziej smakuje dziecku, i powiedzmy, że będziemy go częściej kupować. Będzie to dla dziecka pozytywna informacja zwrotna, dzięki której na pewno będzie chciał częściej w ten sposób spędzać czas.
Spróbujmy wspólnie przygotować nietrudne, ale zdrowe potrawy. Niech dziecko stanie się szefem kuchni i zaproponuje coś całej rodzinie, a następnie z pomocą rodziców spróbuje to przygotować. Nie zabraniajmy dziecku działać w kuchni – nawet jeśli nabałagani – to najlepszy sposób, aby przekonało się, że przygotowywanie zdrowego jedzenia jest przyjemne.
Ucząc dziecko zasad zdrowego odżywiania i zapoznając go z nowymi produktami, nie zapominajmy o tym, żeby szanować jego preferencje. Nie wymuszajmy na nim zmiany postawy, ale spokojnie pracujmy nad wyrobieniem zdrowych nawyków żywieniowych.
źródło: http://mowimyjak.se.pl/zdrowie/zdrowie-dziecka/jak-nauczyc-dziecko-zasad-zdrowego-odzywiania,193_58595.html
Uczymy dziecko społecznej gotowości do prawidłowego funkcjonowania w grupie przedszkolnej i gotowości do podjęcia obowiązków szkolnych.
Do prawidłowego funkcjonowania w grupie przedszkolnej oraz rozpoczęcia nauki w szkole dziecko musi być dojrzałe pod wieloma względami. Coraz częściej dostrzega się ścisłą zależność między pomyślnym startem a rozwojem emocjonalno-społecznym dziecka. Po raz pierwszy dziecko staje w obliczu poważnych obowiązków społecznych. Musi być samodzielne, zaradne i rozumieć konieczność podporządkowania się pewnym wymaganiom, które stawiają: przedszkole, koledzy, nauczyciele i szkoła.
Przejawem dojrzałości emocjonalno-społecznej jest taka dojrzałość dziecka, która warunkuje podporządkowanie osobistych pragnień i chęci, stawianym wymaganiom. Dziecko wstępujące do przedszkola uczy się umiejętności nawiązywania kontaktów z rówieśnikami, liczenia się z ich potrzebami, zdolności do podejmowania, wykonywania i doprowadzania do końca określonych zadań.
Do przedszkola przychodzą dzieci z różnymi umiejętnościami, z odmiennych kulturowo rodzin, przynoszą z sobą różne tradycje i obyczaje. Całokształt działań ukierunkowanych więc jest na wspomaganie rozwoju, co wiąże się z:
1. Tworzeniu warunków sprzyjających kształtowaniu się u dzieci pozytywnego obrazu własnej osoby, poczucia własnej wartości. Przeświadczenie o swojej wartości, lubienie siebie, wiara we własne siły mają kluczowe znaczenie dla konstruktywnego funkcjonowania społecznego, poznawczego i dobrego samopoczucia psychicznego.
2. Wzbogacanie życia uczuciowego poprzez tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi uczuć wyższych, tj. społeczno-moralnych – współdziałanie, współczucie, sympatia dla innych, poznawczych – zaciekawienie i zainteresowanie otoczeniem, estetycznych – uczucia wyrażające stosunek do obiektów, sytuacji.
3. Szczególnie ważne znaczenie ma stopniowe opanowywanie przez dzieci umiejętności słownego wyrażania uczuć. Słowa umożliwiają nam radzenie sobie z naszymi uczuciami.
4. Doświadczenia społeczne powinny uwrażliwić dziecko na opinie dorosłych, na ich aprobatę lub dezaprobatę. Na ogół nie mają z tym trudności dzieci uczęszczające przez kilka lat do przedszkola. Uczą się one nie tylko uczestnictwa we wspólnych zabawach i zajęciach, ale również właściwego stosunku do dorosłych i respektowania ich poleceń.
O społecznej gotowości dziecka do prawidłowego funkcjonowania w przedszkolu i szkole świadczy stopień jego samodzielności i zaradności, wyrobione nawyki z różnych dziedzin życia: higieny, samodzielnego spożywania posiłków, dbanie o własny wygląd, utrzymania porządku wokół siebie, wykonywanie pewnych czynności w domu, doprowadzanie podjętych prac do końca; sprawne mięśnie dłoni i palców usprawniane poprzez szeroko pojętą działalność plastyczną. Szczególnie ważne jest oddziaływanie na rozwój procesów analizy i syntezy wzrokowej i słuchowej oraz ogólna sprawność ruchowa całego ciała pozwalająca na swobodne poruszanie się.
Dziecko dobrze przygotowane do szkoły odznacza się ufną postawą wobec dorosłych, jak i rówieśników, wierzy we własne siły i możliwości, co świadczy o jego równowadze emocjonalnej, jest swobodne, nie przekracza norm dozwolonej swobody. Potrafi wypowiadać się pełnymi zdaniami, wyrażając nie tylko to, co widzi, ale formułuje sądy dotyczące prostych związków przyczynowych. Ma rozbudzone zainteresowania czytelnicze oraz przyswojony kierunek w pisaniu. Wszystko, co będzie czynić dziecko w szkole, dzieje się w grupie. Zajęcia szkolne są zespołowe, polecenia wydawane przez nauczyciela kierowane są do całej grupy, podczas pauz dziecko bawi się w gromadzie, musi też stosować się do jej sposobów postępowania.
Literatura
1. E. Mandal, 1997, Oczekiwania i obawy pierwszoklasistów. „Problemy Opiekuńczo-Wychowawcze”, nr 7, s. 2
2. M. Kowalik-Olubińska, 1995, Cele i zasady wychowania emocjonalno-społecznego w przedszkolu. „Wychowanie na co dzień”, nr 6, s. 7
3. E. Furman, 1994, Jak wspierać dziecko w rozwoju. Co Agencja Wydawnicza.
Warszawa, s.154
4. E. Capińska, 1996, Dziecko dobrze przygotowane do szkoły. „Edukacja i Dialog”, nr 1 s. 42
Co powinno umieć dziecko idące do pierwszej klasy?
Umiejętności, jakie powinno mieć dziecko idące do pierwszej klasy określa podstawa programowa wychowania przedszkolnego dla przedszkoli oraz innych form wychowania przedszkolnego. W zakresie umiejętności społecznych przyszły pierwszoklasista powinien między innymi obdarzać uwagą dzieci i dorosłych, aby rozumieć to, co mówią i czego oczekują, przestrzegać reguł obowiązujących w społeczności dziecięcej oraz w świecie dorosłych, próbować przewidywać skutki swoich zachowań, potrafić przedstawić się, podając swoje imię, nazwisko i adres zamieszkania, powinien także wiedzieć, komu można takie informacje podawać, znać nazwę miejscowości, w której mieszka, znać ważniejsze instytucje i orientować się w rolach społecznych pełnionych przez ważne osoby, np. policjanta, strażaka, wiedzieć, jakiej jest narodowości, że mieszka w Polsce, a stolicą Polski jest Warszawa, wiedzieć, że wszyscy ludzie mają równe prawa, wiedzieć, jak trzeba zachować się w sytuacji zagrożenia i gdzie można otrzymać pomoc, umieć o nią poprosić, znać zagrożenia płynące ze świata ludzi, roślin oraz zwierząt i unikać ich, wiedzieć, jak należy się zachować na uroczystościach, np. na koncercie, festynie, przedstawieniu, w teatrze, w kinie.
W zakresie czynności samoobsługowych dziecko rozpoczynające naukę w pierwszej klasie powinno już radzić sobie w takich sytuacjach jak: samodzielne mycie całego ciała, wycieranie go oraz mycie zębów, samodzielne korzystanie z toalety, samodzielne rozbieranie i ubieranie się, włączając w to dbanie o swoje rzeczy, tak by nie uległy zgubieniu lub kradzieży, dbanie o porządek w swoim otoczeniu oraz właściwe zachowanie się przy stole podczas posiłków.
Uczeń rozpoczynający naukę w szkole podstawowej powinien pod względem umiejętności komunikacyjnych: zwracać się bezpośrednio do rozmówcy, starać się mówić poprawnie pod względem artykulacyjnym, gramatycznym, fleksyjnym i składniowym, mówić płynnie, niezbyt głośno, dostosowując ton głosu do sytuacji, uważnie słuchać, dopytywać o niezrozumiałe fakty, formułować dłuższe wypowiedzi o ważnych sprawach, w zrozumiały sposób mówić lub w inny sposób komunikować o swoich potrzebach i decyzjach.
W sferze umiejętności poznawczych na temat otaczającego go świata, sztuki, wiedzy matematycznej przyszły pierwszoklasista powinien: klasyfikować obiekty w sensowny sposób i formułować uogólnienia typu: to do tego pasuje, te obiekty są podobne, a te są inne, starać się łączyć przyczynę ze skutkiem i próbować przewidywać, co się może zdarzyć, przejawiać, w miarę swoich możliwości, zainteresowanie wybranymi zabytkami i dziełami sztuki oraz tradycjami i obrzędami ludowymi ze swojego regionu, wznosić konstrukcje z klocków i tworzyć kompozycje z różnorodnych materiałów (np. przyrodniczych), mieć poczucie sprawstwa - "potrafię to zrobić" i odczuwać radość z wykonanej pracy, rozpoznawać i nazywać zjawiska atmosferyczne charakterystyczne dla poszczególnych pór roku, nazywać oraz wyróżniać rośliny i zwierzęta żyjące w różnych środowiskach przyrodniczych, np. na polu, na łące, w lesie, liczyć obiekty i odróżniać błędne liczenie od poprawnego, wyznaczać wynik dodawania i odejmowania, pomagając sobie liczeniem na palcach lub na innych zbiorach zastępczych, rozróżniać stronę lewą i prawą, określać kierunki i ustalać położenie obiektów w stosunku do własnej osoby, a także w odniesieniu do innych obiektów, wiedzieć, na czym polega pomiar długości i znać proste sposoby mierzenia: krokami, stopa za stopą; znać stałe następstwo dni i nocy, pór roku, dni tygodnia, miesięcy w roku.
W zakresie umiejętności czytania i pisania, a dokładniej gotowości do tych umiejętności, absolwent wychowania przedszkolnego: potrafi określić kierunki oraz miejsca na kartce papieru, rozumie polecenia typu: narysuj kółko w lewym górnym rogu kartki, narysuj szlaczek, zaczynając od lewej strony kartki, potrafi uważnie patrzeć, aby rozpoznać i zapamiętać to, co jest przedstawione na obrazkach, dysponuje sprawnością rąk oraz koordynacją wzrokowo-ruchową potrzebną do rysowania, wycinania i nauki pisania, interesuje się czytaniem i pisaniem, jest gotowe do nauki czytania i pisania, słucha np. opowiadań, baśni i rozmawia o nich, interesuje się książkami, układa krótkie zdania, dzieli zdania na wyrazy, dzieli wyrazy na sylaby, wyodrębnia głoski w słowach o prostej budowie fonetycznej, rozumie sens informacji podanych w formie uproszczonych rysunków oraz często stosowanych oznaczeń i symboli, np. w przedszkolu, na ulicy, na dworcu.
Czytaj więcej na: https://nauka.trojmiasto.pl/6-latek-przygotowuje-sie-do-szkoly-Co-powinno-umiec-dziecko-n125762.html
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Pomocy psychologiczno-pedagogiczna w przedszkolu dla dzieci, które nie posiadają orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego
Podstawa prawna:
Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizacji i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach
§ 2. 1. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna udzielana uczniowi w przedszkolu, szkole i placówce polega na rozpoznawaniu i zaspokajaniu indywidualnych potrzeb rozwojowych
i edukacyjnych ucznia oraz rozpoznawaniu indywidualnych możliwości psychofizycznych ucznia i czynników środowiskowych wpływających na jego funkcjonowanie w przedszkolu, szkole i placówce, w celu wspierania potencjału rozwojowego ucznia i stwarzania warunków do jego aktywnego i pełnego uczestnictwa w życiu przedszkola, szkoły i placówki oraz
w środowisku społecznym.
2. Potrzeba objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną w przedszkolu, szkole i placówce wynika w szczególności:
1) z niepełnosprawności;
2) z niedostosowania społecznego;
3) z zagrożenia niedostosowaniem społecznym;
4) z zaburzeń zachowania lub emocji;
5) ze szczególnych uzdolnień;
6) ze specyficznych trudności w uczeniu się;
7) z deficytów kompetencji i zaburzeń sprawności językowych;
8) z choroby przewlekłej;
9) z sytuacji kryzysowych lub traumatycznych;
10) z niepowodzeń edukacyjnych;
11) z zaniedbań środowiskowych związanych z sytuacją bytową ucznia i jego rodziny, sposobem spędzania czasu wolnego i kontaktami środowiskowymi;
12) z trudności adaptacyjnych związanych z różnicami kulturowymi lub ze zmianą środowiska edukacyjnego, w tym związanych z wcześniejszym kształceniem za granicą.
§ 3. Korzystanie z pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu, szkole i placówce jest dobrowolne i nieodpłatne.
3. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest organizowana i udzielana we współpracy z:
1) rodzicami uczniów;
2) poradniami psychologiczno-pedagogicznymi, w tym poradniami specjalistycznymi, zwanymi dalej „poradniami”;
3) placówkami doskonalenia nauczycieli;
4) innymi przedszkolami, szkołami i placówkami;
5) organizacjami pozarządowymi oraz innymi instytucjami i podmiotami działającymi na rzecz rodziny, dzieci i młodzieży.
§ 6. 1. W przedszkolu pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana w trakcie bieżącej pracy z uczniem oraz przez zintegrowane działania nauczycieli i specjalistów, a także
w formie:
1) zajęć rozwijających uzdolnienia;
2) zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyjnych, logopedycznych, rozwijających kompetencje emocjonalno-społeczne oraz innych zajęć o charakterze terapeutycznym;
3) zindywidualizowanej ścieżki realizacji obowiązkowego rocznego przygotowania przedszkolnego;
4) porad i konsultacji.
5. W przedszkolu, szkole i placówce pomoc psychologiczno-pedagogiczna jest udzielana rodzicom uczniów i nauczycielom w formie porad, konsultacji, warsztatów i szkoleń.
§ 23. 1. O potrzebie objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną informuje się rodziców ucznia albo pełnoletniego ucznia.
9. Nauczyciele, wychowawcy grup wychowawczych i specjaliści udzielający pomocy psychologiczno-pedagogicznej uczniowi w formach, o których mowa w § 6 ust. 1 pkt 1-3, ust. 2 pkt 1-7, ust. 3 pkt 1-4 oraz ust. 4 pkt 1, oceniają efektywność udzielonej pomocy i formułują wnioski dotyczące dalszych działań mających na celu poprawę funkcjonowania ucznia.
11. W przypadku gdy z wniosków, o których mowa w ust. 9, wynika, że mimo udzielanej uczniowi pomocy psychologiczno-pedagogicznej w przedszkolu, szkole lub placówce nie następuje poprawa funkcjonowania ucznia w przedszkolu, szkole lub placówce, dyrektor przedszkola, szkoły lub placówki, za zgodą rodziców ucznia albo pełnoletniego ucznia, występuje do publicznej poradni z wnioskiem
o przeprowadzenie diagnozy i wskazanie sposobu rozwiązania problemu ucznia.
§ 23. 1. O potrzebie objęcia ucznia pomocą psychologiczno-pedagogiczną informuje się rodziców ucznia albo pełnoletniego ucznia.
2. O ustalonych dla ucznia formach, okresie udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej oraz wymiarze godzin, w którym poszczególne formy pomocy będą realizowane, dyrektor przedszkola, szkoły lub placówki, o której mowa w art. 2 pkt 7 ustawy, niezwłocznie informuje pisemnie, w sposób przyjęty w danym przedszkolu, szkole lub placówce, rodziców ucznia albo pełnoletniego ucznia.
............................................................................................................................................................
CO POWINIEN UMIEĆ 6-LATEK (profil rozwojowy dziecka 6-letniego)
na podstawie książki Diagnoza i wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka w wieku przedszkolnym K. Skarbek, I. Wrońskiej
UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOTORYKI DUŻEJ
potrafi zbiec na dół po schodach bez trzymania się poręczy
potrafi stać na jednej nodze z zamkniętymi oczami
potrafi zeskoczyć z wysokości 30 cm na palce nóg
podejmuje próby skakania na skakance
potrafi wykonać proste figury akrobatyczne (np. przewroty)
potrafi iść stopa za stopą wzdłuż linii bez utraty równowagi
potrafi przeskoczyć przeszkodę o wysokości 20 cm, odbijając się z miejsca obunóż
umie sprawnie chwytać i odrzucać piłkę
UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOTORYKI MAŁEJ
ma w pełni opanowane czynności samoobsługowe (łącznie z zapinaniem i odpinaniem guzików, sznuruje buty na kokardkę)
potrafi tworzyć rysunki tematyczne (rysując i pisząc dziecko wykonuje ruchy dłonią, uruchamia nadgarstek)
ruchy dłoni są precyzyjne (drze papier na kawałki i przykleja w określonym miejscu)
ma prawidłowo ukształtowany chwyt pisarski
potrafi wycinać nożyczkami różne kształty (np. koło, kwadrat)
potrafi kolorować w konturze bez wychodzenia za linie
lepi z plasteliny proste kształty tematyczne (np. bałwana)
UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE PERCEPCJI WZROKOWEJ
potrafi odtworzyć skomplikowany wzór w przestrzeni i na płaszczyźnie wg. modelu
potrafi wskazać brakujący element na obrazku potrafi uzupełnić brakujący element w szeregu, np. xx++xx++x...++
potrafi wskazać różnice na dwóch podobnych obrazkach
potrafi narysować trójkąt, romb i inne formy złożone z figur geometrycznych (np. krzyż i koło wpisane w kwadrat) wg. wzoru
zapamiętuje wzrokowo układ 4-5 elementów i potrafi określić, którego brakuje
potrafi złożyć prostokąt z dwóch trójkątów, mając na wzór prostokąt
potrafi z pamięci nawlec na sznur 7 korali o dwóch rożnych kolorach lub kształtach wg. wcześniej pokazanego wzoru
potrafi różnicować i nazwać kilkanaście kolorów
UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE ORIENTACJI W SCHEMACIE CIAŁA I KIERUNKACH W PRZESTRZENI
prawidłowo wskazuje stronę prawą i lewą własnego ciała
orientuje sie w schemacie ciała osoby stojącej naprzeciwko
potrafi poruszać sie w wyznaczonym kierunku na polecenie słowne (w przód-w tył, w bok, w prawo-w lewo)
potrafi określić wzajemne położenie przedmiotów względem siebie, posługuje sie określeniami: na, pod, nad, między, na prawo, na lewo
orientuje sie w kierunkach na płaszczyźnie i wyznacza na kartce: górę/ dół, prawy/lewy bok, prawy/lewy, dolny, górny róg kartki
UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE PERCEPCJI SŁUCHOWEJ
potrafi rozpoznać dźwięki celowo wytwarzane przez różne przedmioty na skutek ich uderzania, pocierania, gniecenia, itp.
porównuje dźwięki między sobą, określa ich cechy jakościowe, np. wysokie/niskie, szybkie/wolne
odtwarza proste, kilkuelementowe układy dźwiękowe - wyklaskiwane lub wystukiwane odtwarza zasłyszany układ dźwiękowy przy pomocy symboli oraz wystukuje układ zgodnie z jego symboliczną ilustracją
dokonuje analizy (rozkładu) i syntezy (łączenia) głoskowej wyrazów, przelicza liczbę głosek w wyrazie
wyodrębnia wyrazy w zdaniu, przelicza liczbę wyrazów w zdaniu
potrafi wyodrębniać rymujące sie wyrazy, samodzielnie tworzy rymy
powtarza ze słuchu ciąg pięciu liczb oraz dłuższe zdanie lub krotką rymowankę UMIEJĘTNOŚCI W ZAKRESIE MOWY
wymowa zwykle jest poprawna
mowa jest poprawna gramatycznie
ma bogaty zasób słów, poszerza zasób słownikowy o określenia odnoszące się do zagadnień przyrodniczych, społecznych, zdrowotnych, itp.
posługuje sie formułami językowymi dostosowanymi do sytuacji (wita się, prosi o coś, zwraca się w sposób właściwy do osób dorosłych)
ma coraz większe umiejętności komunikacyjne, potrafi opowiadać
formułuje dłuższe wypowiedzi związane z przeżyciami, zdarzeniami, zjawiskami, na temat treści filmu, planowaniem pracy
opowiada, co widzi na obrazku przy pomocy zdań złożonych z użyciem coraz bogatszego zasobu słownictwa, nadaje tytuły obrazkom i układa podpisy UMIEJETNOŚCI MATEMATYCZNE
Klasyfikowanie
klasyfikuje przedmioty na poziomie kolekcji
dzieli przedmioty na obszerne zbiory, np. zwierzęta, ludzie, rośliny, budowle Liczenie
stosuje juz większość reguł poprawnego liczenie: przestrzega reguły "jeden do jednego", wymienia liczebniki we właściwej kolejności, utrwala podwójne znaczenie ostatniego wypowiedzianego liczebnika
dostrzega regułę niezależności porządkowej: wie, że można zacząć liczenie od początku lub od końca, a wynik liczenia się nie zmieni; zaczyna spostrzegać, że przestawianie przedmiotów lub sposób liczenia nie ma wpływu na wynik
porównuje liczebność zbiorów poprzez łączenie w pary lub przeliczanie Dodawanie i odejmowanie
potrafi ustalić wynik dodawania i odejmowania licząc na palcach lub innych zbiorach zastępczych
zna cyfry od 0 do 10 oraz stosuje znaki matematyczne równości, mniejszości, większości, dodawania i odejmowania
UMIEJĘTNOŚCI W SFERZE EMOCJONALNO-SPOŁECZNEJ
W zakresie samoobsługi: myje twarz i zęby bez pomocy, ubiera się samodzielnie, zapina guziki, wiąże supełek, potrafi zawiązać kokardkę
bierze udział w grach opartych na współzawodnictwie
wzrasta znaczenie autorytetu osób innych niż rodzice
używa adekwatnie zwrotów grzecznościowych typu proszę, dziękuję, przepraszam
ma ulubionego kolegę/koleżankę
pojawia się pełna zdolność do zabaw tematycznych, zabawa jest rozbudowana i zorganizowana w ciąg zdarzeń.
potrafi wykonać złożone polecenia (trzyetapowe), np. połóż najpierw ołówek na krześle, potem otwórz drzwi, a potem przenieś mi książkę, która leży na stole
potrafi słuchać, gdy mówi ktoś inny.
.....................................................................................................................................................
Umiejętności pięciolatka: co powinno umieć 5-letnie dziecko?
Umiejętności i wiedza pięciolatka
Pięcioletnie dziecko powinno:
- budować poprawne zdania;
- dobrze radzić sobie z wycinaniem, klejeniem, malowaniem, lepieniem z plasteliny;
- rysować ze szczegółami, rysunki powinny być bliższe rzeczywistości;
- rozpoznawać podstawowe figury geometryczne;
- słuchając czytanego tekstu, rozumieć jego treść, umieć wyodrębnić zdania i słowa;
- potrafić wyodrębnić w zdaniu trzy, cztery słowa;
- potrafić podzielić słowa na sylaby;
- umieć złożyć dwie, trzy sylaby w słowo;
- wskazać w wyrazach pierwszą głoskę;
- recytować z pamięci;
- potrafi wskazać, w którym zbiorze jest więcej elementów, rozumie pojęcie „tyle samo”.
Rozwój emocjonalny pięciolatka
Pięciolatek potrafi:
- skończyć rozpoczęte zadanie;
- nie płakać podczas rozstania z rodzicami;
- opanowywać agresję i gniew przynajmniej częściowo.
Czynności, które pięciolatek powinien umieć wykonać
Dziecko pięcioletnie powinno być w miarę samodzielne i w podstawowych czynnościach nie wymagać pomocy dorosłych. Pięciolatek potrafi:
- ubrać się, zasznurować buty, zapiąć guziki;
- jeść łyżką i widelcem, pić bez rozlewania;
- umyć ręce, twarz i zęby, wytrzeć się;
- samodzielnie korzystać z toalety.